Ζώντας στην Ταϊβάν, άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα με το πέρασμα του χρόνου το χαρακτήρα και την ψυχοσύνθεση των Κινέζων. Βέβαια είχα διαβάσει κάποια βιβλία, αλλά η πραγματικότητα είναι πάντα διαφορετική. Σκέφτηκα ότι θα ήταν ενδιαφέρον να μοιραστώ τις παρατηρήσεις και τις σκέψεις μου μαζί σας, διότι πιστεύω βαθιά ότι μαζί, με τη βοήθεια
και συμπαράστασή σας, κάνουμε Ιεραποστολή. Επιπλέον γνωρίζοντας τις ιδιαιτερότητες των ανθρώπων, πρέπει να διαλέξουμε την κατάλληλη μέθοδο για να παρουσιάσουμε το Χριστιανισμό, διότι αλλιώς άλλα θα λέμε εμείς και άλλα θα καταλαβαίνουν αυτοί. Πριν σας μιλήσω π.χ. για θεωρητική φυσική, πρέπει ήδη να ξέρετε μαθηματικά, αλλιώς υπάρχει ασυνεννοησία.
και συμπαράστασή σας, κάνουμε Ιεραποστολή. Επιπλέον γνωρίζοντας τις ιδιαιτερότητες των ανθρώπων, πρέπει να διαλέξουμε την κατάλληλη μέθοδο για να παρουσιάσουμε το Χριστιανισμό, διότι αλλιώς άλλα θα λέμε εμείς και άλλα θα καταλαβαίνουν αυτοί. Πριν σας μιλήσω π.χ. για θεωρητική φυσική, πρέπει ήδη να ξέρετε μαθηματικά, αλλιώς υπάρχει ασυνεννοησία.
Για τους ανατολικούς λαούς ο κόσμος, ο(οι) θεός(οί), το σύμπαν είναι όλα ένα σύνολο που αλληλοεπηρεάζεται. Ο θεός είναι ένα μέρος του κόσμου, και υπόκειται στους κοσμικούς νόμους.
Ο άνθρωπος είναι ένα προϊόν της μοίρας. Η μοίρα (κάρμα) είναι ένα σύνολο παραγόντων, πράξεων, περιστατικών, που η ισορροπία τους καθορίζει και κυβερνά τα πάντα. Ο άνθρωπος είναι ένα απλό πιόνι σε μια τεράστια σκακιέρα.
Η ζωή είναι ένα σύνολο περιστατικών. Δεν υπάρχει αυτό που λέμε μοναδικότητα του προσώπου. Δεν «είμαι»· αποτελούμαι απλώς από ένα σύνολο πολλών περιστατικών. Ο θάνατος είναι ένα περιστατικό στον τροχό της μοίρας. Πεθαίνεις, μετεμψυχώνεσαι, υποφέρεις. Μετράει πιο πολύ η μετά θάνατον ζωή παρά η παρούσα. Καλύτερα να πάσχεις στην παρούσα ζωή, για να έχεις μια καλύτερη μετεμψύχωση. Γι’ αυτό και οι γνήσιοι ινδουιστές δε θέλουν να βελτιώσουν την κατάστασή τους και κατηγορούν τις φιλανθρωπικές οργανώσεις ότι δε βοηθούν τους ανθρώπους… βοηθώντας τους, αλλά τους βλάπτουν! Διότι αν δεν υποφέρουν εδώ, θα υποφέρουν στην επόμενη μετεμψύχωση.
Ο κόσμος είναι μια φυλακή, ένας απέραντος πόνος. Το να γεννηθείς σημαίνει αρχή του πόνου. Σωτηρία είναι το να ξεφύγεις από τον κόσμο.
του πόνου. Σωτηρία είναι το να ξεφύγεις από τον κόσμο.
Πιο σημαντικό από την ύπαρξη σου είναι οι σχέσεις σου. Αυτές, η κοινωνία, η δουλειά σου σου δίνουν ένα ρόλο να παίξεις. Είσαι ένας ρόλος. Δεν υπάρχεις πραγματικά. Το να κάνεις υπομονή είναι πολύ σημαντικό. Δεν μπορείς να ξεφύγεις. Μόνο να υπομένεις. Η αποτυχία είναι οι δυσκολίες στη ζωή, οι οποίες οφείλονται σε τιμωρία για αμαρτίες που κάναμε σε προηγούμενες ζωές (κάρμα). Είναι δύσκολο να βελτιώσεις την κατάστασή σου, μόνο υπομονή μπορείς να κάνεις μέχρι να έρθει ο θάνατος.
Έχεις δύναμη, όταν έχεις καλή θέση στην κοινωνία και είσαι πλούσιος, άσχετα από το τι είσαι. Οι ανατολικοί λαοί λατρεύουν τη δύναμη. Δεν τους νοιάζει τόσο πολύ αν κάποιος είναι κακός ή καλός, αλλά το ότι έχει δύναμη. Τον θεοποιούν για αυτό. Στην άθεη κομμουνιστική Κίνα υπάρχουν ναοί του Μάο, γιατί είχε δύναμη. Φοιτητής σε πανεπιστήμιο, όπως μου ανέφερε έκπληκτος φίλος μου καθηγητής, έγραψε σε έκθεση με θέμα «Ποιον θαυμάζω»: «Εγώ θαυμάζω το Χίτλερ. Είχε δύναμη, παραλίγο να κατακτήσει την Ευρώπη!». Πριν από έξι χρόνια άλλος φίλος, που δίδασκε αγγλικά σε επαρχιακή πόλη της Κίνας, έτυχε σε κηδεία. Είδε εικόνες διάφορων θεών, μεταξύ αυτών και της Μάργκαρετ Θάτσερ! Έκπληκτος ρώτησε γιατί την τιμούν τόσο. Του είπαν, επειδή βλέπουν από την τηλεόραση πόσο ισχυρή γυναίκα είναι!
Οι ανατολικοί λαοί δε συμπαθούν την επιχειρηματολογία και τον αποδεικτικό λόγο. Τον θεωρούν φιλονικία, τσακωμό, θεωρούν ότι σπάει την εν γένει αρμονία. Γι’ αυτό και δεν άνθισαν οι επιστήμες, όπως τουλάχιστον τις γνωρίζουμε εμείς. Να προσπαθείς να αποδείξεις με επιστημονικά επιχειρήματα κάτι, ο διάλογος δυο επιστημόνων, εδώ θεωρείται αγένεια… πρέπει μόνο να σέβεσαι ό,τι λένε οι θεωρούμενες αυθεντίες. Γι’ αυτό και στα σχολεία θεωρείται μεγάλη αγένεια να κάνει ερώτηση ο μαθητής στον καθηγητή, ακόμα και στο πανεπιστήμιο. Βέβαια τα πράγματα βελτιώνονται σήμερα, αλλά με πολύ αργούς ρυθμούς.
, αλλά με πολύ αργούς ρυθμούς.
Μάθηση είναι η απομνημόνευση. Ο δάσκαλος γράφει στον πίνακα, οι μαθητές μόνο αντιγράφουν. Μπορούν να απαγγείλουν τέλεια το μάθημα, όχι να κρίνουν. Ακόμα και σε διδακτορικές διατριβές βλέπει κανείς πληθώρα βιβλιογραφίας, αλλά συμπεράσματα ελάχιστα. Επειδή δεν υπάρχει η κριτική αμέθοδος, γίνεται δεκτή κάθε θεωρία που είναι παραδοσιακή. Για παράδειγμα η κινέζικη ιατρική μιλάει για πολλά πράγματα τα οποία δεν μπορεί να αποδείξει, με την έννοια της δυτικής αποδεικτικής μεθόδου, και δε δέχεται άλλες πολύ κοινές επιστημονικές αλήθειες, π.χ. ότι υπάρχουν μικρόβια, παρ’ όλο που μπορούν να τα παρατηρήσουν με ένα μικροσκόπιο. Γι’ αυτό και η επικοινωνία είναι περισσότερο οπτική, όχι νοητική. Σε πολλά κινέζικα κινηματογραφικά έργα βλέπει κανείς πληθώρα χορογραφικών κινήσεων (κουνγκ φου κτλ.). Ο δυτικός νομίζει ότι είναι σκηνές βίας, αλλά κάνει λάθος. Είναι επικοινωνία με το χορογραφικό τρόπο. Σπάνια θα δείτε τους ήρωες να επιχειρηματολογούν.
Η ζωγραφική το ίδιο. Υπέροχα τοπία αλλά όχι ξεκάθαρα, ονειρικά και κάπου σε μια γωνιά ένας άνθρωπος, να συμπληρώνει το καρέ. Η κριτική σκέψη είναι διατάραξη της αρμονίας. Όσο πιο πολύ σκέφτεσαι, τόσο υποφέρεις.
Μιλώντας κάποτε για την Αγία Γραφή σε κάποιο κολλέγιο που με είχαν καλέσει, είπα αρκετά προσπαθώντας να κάνω κατανοητό το θέμα. Ο μεταφραστής μου μου είπε μετά εμπιστευτικά, κάνοντάς μου χάρη: «Μην επαναλαμβάνεις το ίδιο και το ίδιο». «Μα», λέω, «προσπαθώ να το κάνω κατανοητό». «Δε χρειάζεται. Μια φορά αρκεί. Θα λες: «Αυτό που λέω τώρα είναι σημαντικό, γράφτε το»! Αρκεί. Δε βλέπεις πως σε κοιτάνε; Νομίζουν ότι είσαι τρελός!».
Δύσκολα θα προτείνουν κάτι καινούργιο. Φοβούνται την αλλαγή. Τα αισθήματα είναι αδυναμία. Δεν πρέπει να εκδηλώνονται. Γι’ αυτό και δε θα δείτε να φιλιούνται πριν από ταξίδι κτλ. Σύζυγοι, γονείς, παιδιά. Είπα σε μια γυναίκα 40 χρόνων να φιλήσει τη μάνα της, για να λύσουν κάποιο πρόβλημά τους, και μου είπε «αδύνατον»! Της λέω: «Γιατί; Δε θα χαρεί η μάνα σου; Πώς θα το θεωρήσει;». «Αηδιαστικό!», μου απάντησε. «Δε με έχει φιλήσει ΠΟΤΕ!». Και αυτό βέβαια είναι κοινό, η γυναίκα δεν ήταν η εξαίρεση! (Πώς να εξηγήσεις τώρα τη δραματική σκηνή του Ιούδα, που με φίλημα προδίδει το Χριστό;). Πώς μεγάλωσαν, αιώνες τώρα, τόσα δισεκατομμύρια παιδιά που δεν τα φίλησε κανείς;
«Και πώς ξέρεις ότι σε αγαπάει ο πατέρας σου;», ρώτησε φίλος μου καθηγητής το μαθητή του, «αφού δεν εκφράζετε κανένα συναίσθημα;». «Μα μου πληρώνει τα έξοδα να σπουδάζω, με τρέφει», απάντησε αυτός. Ο φίλος μου παραιτήθηκε από κάθε προσπάθεια…
Το να μη χαλάσουμε την αρμονία των ανατολικών λαών έχει παράξενες συνέπειες για ένα δυικό που έρχεται σε επαφή μαζί τους, είτε επιχειρηματία, είτε Ιεραπόστολο. Διότι ο Κινέζος δε λέει ποτέ «όχι», το θεωρεί μεγάλη αγένεια. Λέει «ναι, θα γίνει αυτό», αλλά εννοεί το αντίθετο. Ο δύστυχος ο δυτικός όμως νομίζει ότι όλα πάνε καλά, αλλά συμβαίνει το αντίθετο. Και όταν έρθει η ώρα να δει τι έγινε, γιατί δεν έγινε η δουλειά, θα ακούσει πολλά ευγενικά λόγια, θα, θα, θα… Όταν ο Κινέζος σου λέει «συμφωνώ», δε σημαίνει καθόλου ότι συμφωνεί.
Όταν κάνεις πολλές ερωτήσεις, θα λάβεις όχι τη σωστή απάντηση αλλά αυτή που ο συνομιλητής σου θα θεωρήσει ότι σε ικανοποιεί, ώστε να σταματήσεις να ρωτάς. Είναι χαρακτηριστικό, αλλά και κοινό το κατωτέρω περιστατικό.
Ρωτάω έναν Κινέζο που δέχτηκε να φωτογραφίσω το βωμό των προγόνων του στο σπίτι του: «Σε ποιον προσεύχεσθε;». Κομπιάζει· μου λέει: «Δεν ξέρω ακριβώς»!
Επεμβαίνει ο κοινός φίλος που με έφερε στο σπίτι. «Να σου εξηγήσω», του λέει, «ο π. Ιωνάς είναι Έλληνας, κάνει πολύ βαθιές ερωτήσεις». «Α!» λέει ο άλλος, «ίσως στον παππού μου να προσεύχομαι».
«Ένα λεπτό», λέω εκνευρισμένος εγώ. «Δε ρωτάω φιλοσοφία, αλλά πολύ απλά πράγματα. Εγώ τώρα μιλάω με σένα, αυτό είναι απλό. Η προσευχή είναι συνομιλία. Εσύ, λοιπόν, σε ποιον μιλάς, όταν προσεύχεσαι; Πες μου απλά».
Πέρασε πολλή ώρα, είπε πολλά, στο τέλος κατέληξε, μάλλον στον πιο κοντινό πεθαμένο πρόγονο (πατέρα, παππού κτλ.).
Νόμισα ότι κατάλαβα. Αλίμονο όμως. Όταν φύγαμε από το σπίτι, ο κοινός μας φίλος μού είπε ότι μάλλον βρήκε μια απάντησε που ικανοποίησε εμένα και έτσι έπαψα να ρωτώ, και ότι δε μου απάντησε πραγματικά. Ποτέ δε θα μάθω σε τι προσεύχεται, ίσως ούτε ο ίδιος το ξέρει…
Το όνειρο πολλών νέων ανθρώπων είναι να πεθάνουν στα 60… Πόσο θλιβερό! Η ζωή είναι ένας πόνος.
Ευτυχία είναι να μην έχεις επιθυμίες, όχι να τις εκπληρώνεις. Οι ανατολικοί άνθρωποι δεν αντέχουν την ευτυχία. Τη φοβούνται. Διότι φοβούνται ότι θα το πληρώσουν αυτό το διάλειμμα χαράς. Έτσι βρίσκουν τρόπους να δηλητηριάζουν κάθε χαρούμενη στιγμή.
Επειδή δεν υπάρχει η ανθρώπινη προσωπικότητα ως αξία, πάσχουν όλοι από ένα βαθύτατο σύμπλεγμα κατωτερότητας, με αποτέλεσμα να προσβάλλονται πολύ εύκολα. Η κοινωνία έχει κατακόρυφη δομή, έτσι ή θα είσαι αφεντικό, προϊστάμενος κτλ. ή θα είσαι από κάτω και θα υπακούς. Δεν έχεις στην πράξη δικαιώματα. Η δημοκρατία μόνο τον τελευταίο αιώνα εμφανίστηκε στην Ανατολή. Αλλά η δημοκρατία δεν είναι μόνο ένα πολίτευμα, όπου οι πολίτες απλώς ψηφίζουν, αλλά ένας τρόπος και μια ποιότητα ζωής, βασισμένη στην πίστη στην αξία και ιερότητα του ανθρώπου, πράγμα που δεν υπάρχει στην ανατολίτικη κοινωνία. Εδώ είναι ιερή μόνο οι κοινωνία, το σύστημα. Στην Ανατολή σωτηρία είναι να ξεφύγεις από τη μοίρα, το κάρμα, τις μετεμψυχώσεις, όχι να ζεις αιώνια.
Θρησκεία είναι ένας τρόπος ζωής, μια πρακτική, όχι όπως το καταλαβαίνουμε εμείς. Για τους Κινέζους όλες οι θρησκείες είναι καλές, σαν ένα τοπίο, που εδώ έχει δέντρα, εδώ λουλούδια κτλ. Όλα καλά, δεν πάμε παραμέσα, κυρίως δε βρίσκουμε διαφορές και δε διασπάμε την αρμονία, δεν απορρίπτουμε τίποτα.
Έχω πολλά ακόμα να γράψω αλλά δε θέλω να σας κουράσω άλλο προς το παρόν. Γράφοντας αυτά, δεν υποτιμώ τους Κινέζους, τους οποίους υπεραγαπώ, και στους οποίους έχω αφιερώσει τη ζωή μου. Ούτε θεωρώ ότι ο τρόπος τους είναι λάθος. Είναι απλά άλλος πλανήτης. Δουλεύουν αλλιώς τα νευρωνικά τους δίκτυα, θα έλεγα χρησιμοποιώντας όρους της επιστήμης του εγκεφάλου. Σας το γράφω μόνο, για να αισθανθείτε πόσο δύσκολο είναι να κάνεις ιεραποστολή σε άλλον πλανήτη, να μεταδώσεις το λόγο του Θεού με τον κατάλληλο τρόπο χωρίς να τον αλλοιώσεις. Δεν τους κατακρίνω, τους αγαπώ, πρέπει να γίνω κι εγώ σαν αυτούς, τουλάχιστον να τους καταλάβω. Δε θα αλλάξω εγώ τους Κινέζους. Θα αλλάξω, χωρίς να αλλοιώσω την αλήθεια, τον τρόπο μου. Δε γίνεται Ιεραποστολή απλά, γι’ αυτό και δεν επεκράτησε ο Χριστιανισμός ακόμα στην Κίνα.
Ο απόστολος Παύλος δείχνει το δρόμο, όταν λέει: «και εγενόμην τοις ιουδαίοις ως ιουδαίος, ίνα ιουδαίους κερδίσω, τοις υπό νόμον ως υπό νόμον, μη ων αυτός υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον κερδίσω».
π. Ιωνάς
(από το περιοδικό του Ιεραποστολικού Συνδέσμου
«Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός»)
Ὅταν ἔγινε ἱερέας, ὁ π. Μητρόφανος εἶπε ὅτι ἤξερε πώς τό τέλος του «δέν θά ἦταν εὐχάριστο». Αὐτός καί οἱ ἄνθρωποί του δοκιμάζονταν συνεχῶς, καί ὀνομάζονταν «διάβολοι κατώτερης τάξης», χαρακτηρισμός μόλις λίγο καλύτερος ἀπό τό «ξένοι διάβολοι». Ἄν καί τόν θεωροῦσαν ὅτι εἶχε προδώσει τήν Κινέζικη κουλτούρα του μέ τό νά γίνει Χριστιανός, ὁ ἴδιος γνώριζε ὅτι εἶχε ἀγκαλιάσει μιά πίστη πού ἦταν πέρα ἀπό κουλτούρες, καί ὅτι ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Χριστοῦ ἀνῆκε τόσο στήν Κίνα ὅσο καί σέ ὁποιαδήποτε ἄλλη χώρα. Κοιτάζοντας πάνω ἀπό τά πολιτικά καί τά πολιτιστικά, διέκρινε μέ τό πνεῦμα του ὅτι προετοίμαζε τό Κινέζικο Ὀρθόδοξο ποίμνιό του στό νά προσαρτηθεῖ στίς τάξεις τῶν μαρτύρων στόν οὐρανό.
Τό 1897 ἡ Κινέζικη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔλαβε μιά μεγάλη εὐλογία μέ τόν ἐρχομό στό Πεκίνο τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἰννοκέντιου Figourovsky (1863-1931), πού ἀργότερα ἔγινε ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ἀποδείχθηκε ὅτι ἔβλεπε μακριά, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο ἱερέα πού ἦρθε ποτέ στήν Κίνα. Μεταξύ ἄλλων ἵδρυσε ἕνα μοναστήρι, φρόντισε οἱ καθημερινές ἀκολουθίες νά γίνονται στήν κινέζικη γλώσσα, ἀπέστειλε ἀνθρώπους ἀπό τό Πεκίνο νά διαδόσουν τό μήνυμα τοῦ Χριστοῦ, καί ξεκίνησε φιλανθρωπικά ἔργα. Αὐτό βοήθησε στό νά ἐνδυναμωθεῖ ἡ Κινέζικη Ἐκκλησία καί νά προετοιμαστεῖ γιά τή σοβαρότερη δοκιμασία γιά τήν ὕπαρξή της.
Τό δεύτερο μ.Χ. αἰώνα, κατά τήν ἐποχή τῶν διωγμῶν τῶν πρώτων Χριστιανῶν, ὁ Χριστιανός συγγραφέας Τερτυλλιανός εἶχε γράψει ὅτι «τό αἷμα τῶν μαρτύρων εἶναι ὁ σπόρος γιά τήν Ἐκκλησία.» Αὐτό συνέβη καί μέ τήν Κινέζικη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Μετά τά μαρτύρια τό 1900, ἡ Ἐκκλησία ἄρχισε ν’ ἀνθίζει ὅσο ποτέ πρίν. Ἡ ἱεραποστολή στό Πεκίνο ἀνασυγκροτήθηκε ἀπό ἀποζημιώσεις πού πλήρωσε ἡ Κινεζική κυβέρνηση. Στόν τόπο ὅπου δολοφονήθηκαν οἱ μάρτυρες χτίστηκε τό 1903 μιά καινούργια ἐκκλησία πρός τιμήν τους, ἡ ὁποία ὀνομάστηκε «Ἡ Ἐκκλησία Πάντων τῶν Ἀγίων Μαρτύρων,» στήν ὁποία τοποθετήθηκαν τά λείψανα πολλῶν ἀπό αὐτούς, συμπεριλαμβανομένου τοῦ Ἁγ. Μητροφάνου.
Ἀνάμεσα στό 1900 καί τό 1915 ὁ ἀριθμός τῶν Κινέζων Χριστιανῶν γενικά ὑπερτριπλασιάστηκε. Κατά τήν ἴδια περίοδο οἱ Κινέζοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί πενταπλασιάστηκαν, καί ἔφτασαν τούς 5.587 βαφτισμένους Κινέζους.
Σέ ὅλη τήν Κίνα ἄνοιξαν κέντρα γιά τό κήρυγμα τοῦ Ὀρθόδοξου Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Στήν ἐπαρχία Chihli (πού ἀργότερα ἔγινε γνωστή ὡς Hebei), στό κεντρικό Yung-ping-fu, ἐγέρθηκε μιά ἐκκλησία καί ἕνα σχολεῖο, καί ἕνας γηγενής Κινέζος ἱερέας ἄνοιξε περίπου εἴκοσι νέα κέντρα γιά τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Στήν ἐπαρχία Henan, ἕνας Κινέζος ἀξιωματικός παραχώρησε γῆ στήν πόλη Wei-hui, ὅπου ἔκτισε μιά ἐκκλησία καί ἕνα σχολεῖο. Αὐτό ἔγινε κέντρο γιά τό ἱεραποστολικό ἔργο σέ ὁλόκληρο τό Henan.
Κατά τό 1916 ἡ Κινεζική Ὀρθόδοξη ἱεραποστολή περιελάμβανε:
Κάτω ἀπό τήν κομμουνιστική διακυβέρνηση, ξεκίνησε ἕνα κῦμα θρησκευτικῶν διώξεων. Ὅλα τά Ὀρθόδοξα μοναστήρια στήν Κίνα ἔκλεισαν, οἱ μοναχοί τους ἐξορίστηκαν ἤ ἐκδιώχθηκαν. Πολλές ὀρθόδοξες ἐκκλησίες ἔκλεισαν ἤ καταστράφηκαν. Κατά τήν Πολιτιστική Ἐπανάσταση τοῦ 1966-1976 ἡ δίωξη ἐντάθηκε σέ μεγάλο βαθμό, καί σάν ἀποτέλεσμα ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός στήν Κίνα ἔγινε κάτι τό ἀπαγορευμένο. Οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί καί ὁ κλῆρος ἄρχισαν νά ὁδηγοῦνται στό μαρτύριο γιά τήν πίστη τους. (4) Μεταξύ αὐτῶν ἦταν ὁ Κινέζος πρεσβύτερος π. Στέφανος Wu (Wu Zhi-quan), ὁ ὁποῖος στίς 17 Μαΐου τοῦ 1970 ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου ἀπό τούς Ἐρυθροφρουρούς σέ μιά Ὀρθόδοξη ἐκκλησία στό Harbin.
Μέχρι τό τέλος τῆς Πολιτιστικῆς Ἐπανάστασης, οἱ περισσότερες ἀπό τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες στήν Κίνα εἶχαν καταστραφεῖ, καί αὐτές πού ἔμειναν ὄρθιες κατασχέθηκαν ἀπό τήν κυβέρνηση γιά νά χρησιμοποιηθοῦν γιά ἄλλους σκοπούς. Πολύ λίγοι ἀπό τούς Ὀρθόδοξους κληρικούς παρέμειναν ζωντανοί, καί δέν ἔμειναν ἐπίσκοποι γιά νά χειροτονήσουν καινούργιους κληρικούς.
Στήν ἀρχή τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, οἱ τελευταῖοι Κινέζοι κληρικοί ζήτησαν ἀπό τήν κυβέρνηση νά δώσει πίσω τίς Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες πού εἶχαν ἀπομείνει. Τό 1985, ἡ κυβέρνηση ἐπέτρεψε μία μόνον ἐκκλησία νά ξανανοίξει: ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἀγίας Σκέπης στό Harbin. Ὁ ἱερέας της, ὁ π. Γρηγόριος Zhu (Zhu Shi-pu), κοιμήθηκε ἐκεῖ τό Σεπτέμβριο τοῦ 2000. Τό κτίριο τῆς ἐκκλησίας παραμένει ὑπό αὐστηρό ἔλεγχο ἀπό τήν κυβέρνηση.
«Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός»)
Η Ορθοδοξία στην Κινα, άλλοτε και τώρα
Posted on 10/02/2011 by pneymatiko
Από το βιβλίο του ιερομονάχου Δαμασκηνού Χριστός το αιώνιο ΤΑΟ, Παράρτημα Ι.[Παρουσίαση εδώ]
1. Η Πρώτη Ορθόδοξη Ιεραποστολή
Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός ἦρθε στήν Κίνα ἀρχικά μέσω τῆς γειτονικῆς της χώρας, τῆς Ρωσίας. Τό 1685 οἱ Κινέζοι κατέλαβαν τό Ἀλμπαζίν, τό ὁποῖο βρίσκεται στή Ρωσία στά βόρεια σύνορα τῆς Κίνας, καί αἰχμαλώτισαν ἕνα μεγάλο ἀριθμό Κοζάκων καί Ὀρθόδοξων Ἀλμπαζινῶν. Σαρανταπέντε ἀπό αὐτούς μπῆκαν στήν ὑπηρεσία τοῦ Κινέζου Αὐτοκράτορα καί τούς πῆραν στό Πεκίνο μαζί μέ τόν ἱερέα τους, τόν π. Μάξιμο. Ὁ Αὐτοκράτορας K’ang-hsi τούς δέχθηκε εὐγενικά, καί παραχώρησε στόν π. Μάξιμο ἕνα παλιό Βουδιστικό ναό νά τόν μετατρέψει σέ Χριστιανική ἐκκλησία γιά τίς πνευματικές ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων του. Χτίστηκαν σπίτια γιά ἱερεῖς, καί ἡ ἐκκλησία, ἀφιερωμένη στήν Ἁγία τοῦ Θεοῦ Σοφία, ἐγκαινιάστηκε τό 1698.
Τό 1712 ὁ π. Μάξιμος κοιμήθηκε, καί ὁ Αὐτοκράτορας K’ang-hsi ἐπέτρεψε σέ ἕναν ἄλλον ἱερέα νά ἔρθει ἀπό τή Ρωσία στό Πεκίνο γιά νά τόν ἀντικαταστήσει. Στό Πεκίνο οἱ Ὀρθόδοξοι ἱερεῖς ὀνομάζονταν λάμας, καί ὁ Ὀρθόδοξος ἀρχιμανδρίτης ὀνομαζόταν τά λάμα (μεγάλος λάμα).
Καθώς περνοῦσε ὁ καιρός γίνονταν γάμοι μεταξύ Ἀλμπαζινῶν καί Κινέζων, καί οἱ ἀπόγονοί τους σύντομα δέν διακρίνονταν ἀπό τόν ὑπόλοιπο Κινέζικο πληθυσμό. Αὐτοί οἱ ἀπόγονοι παρέμειναν σταθεροί στήν Ὀρθοδοξία.
Τίς ἑπόμενες δεκαετίες ἡ Ὁρθόδοξη ἱεραποστολή στήν Κίνα παρεμποδίστηκε ἐξαιτίας πολιτικῶν προβλημάτων πού ἀνέκυψαν μεταξύ Ρωσίας καί Κίνας. Τό κήρυγμα πρός τούς Κινέζους ἀπαγορεύτηκε. Ὡστόσο κάθε χρόνο στό Πεκίνο γίνονταν Ὀρθόδοξοι ἀπό δέκα ὡς σαράντα ἄτομα. Μερικοί ἀπό αὐτούς τούς πρώτους προσήλυτους ἔγιναν ἁγιογράφοι, καί κόσμησαν τήν ἐκκλησία στό Πεκίνο μέ Ὀρθόδοξες εἰκόνες κινέζικης τεχνοτροπίας.
Τό 1858 τό πολιτικό κλίμα ἄλλαξε. Μέ τή συνθήκη τοῦ Tient-sin παραχωρήθηκε στούς Χριστιανούς ἱεραπόστολους τό δικαίωμα παραμονῆς στή χώρα. Αὐτό ἦταν τό ξεκίνημα μιᾶς νέας περιόδου γιά τήν Κινέζικη Ὀρθόδοξη ἀποστολή. Ἄγαμοι καί ἔγγαμοι ἱερεῖς πού ἦρθαν ἀπό τή Ρωσία μετέφρασαν καί τύπωσαν τήν Καινή Διαθήκη, τό Ψαλτήρι καί Ὀρθόδοξες ἀκολουθίες στά Κινέζικα, θέτοντας ἔτσι τά θεμέλια γιά μιά αὐτόχθονη Κινεζική Ὀρθοδοξία. Τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ἐπεκτάθηκε καί πέρα ἀπό τό Πεκίνο, στό Tung-ting-an, ὅπου χτίστηκε μιά ἐκκλησία καί πολλοί Κινέζοι χωρικοί ἔγιναν ἔνθερμοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Ἄνοιξαν ἐπίσης ἐκκλησίες στό Hankow καί στό Kalgan. (1)
Τό 1712 ὁ π. Μάξιμος κοιμήθηκε, καί ὁ Αὐτοκράτορας K’ang-hsi ἐπέτρεψε σέ ἕναν ἄλλον ἱερέα νά ἔρθει ἀπό τή Ρωσία στό Πεκίνο γιά νά τόν ἀντικαταστήσει. Στό Πεκίνο οἱ Ὀρθόδοξοι ἱερεῖς ὀνομάζονταν λάμας, καί ὁ Ὀρθόδοξος ἀρχιμανδρίτης ὀνομαζόταν τά λάμα (μεγάλος λάμα).
Καθώς περνοῦσε ὁ καιρός γίνονταν γάμοι μεταξύ Ἀλμπαζινῶν καί Κινέζων, καί οἱ ἀπόγονοί τους σύντομα δέν διακρίνονταν ἀπό τόν ὑπόλοιπο Κινέζικο πληθυσμό. Αὐτοί οἱ ἀπόγονοι παρέμειναν σταθεροί στήν Ὀρθοδοξία.
Τίς ἑπόμενες δεκαετίες ἡ Ὁρθόδοξη ἱεραποστολή στήν Κίνα παρεμποδίστηκε ἐξαιτίας πολιτικῶν προβλημάτων πού ἀνέκυψαν μεταξύ Ρωσίας καί Κίνας. Τό κήρυγμα πρός τούς Κινέζους ἀπαγορεύτηκε. Ὡστόσο κάθε χρόνο στό Πεκίνο γίνονταν Ὀρθόδοξοι ἀπό δέκα ὡς σαράντα ἄτομα. Μερικοί ἀπό αὐτούς τούς πρώτους προσήλυτους ἔγιναν ἁγιογράφοι, καί κόσμησαν τήν ἐκκλησία στό Πεκίνο μέ Ὀρθόδοξες εἰκόνες κινέζικης τεχνοτροπίας.
Τό 1858 τό πολιτικό κλίμα ἄλλαξε. Μέ τή συνθήκη τοῦ Tient-sin παραχωρήθηκε στούς Χριστιανούς ἱεραπόστολους τό δικαίωμα παραμονῆς στή χώρα. Αὐτό ἦταν τό ξεκίνημα μιᾶς νέας περιόδου γιά τήν Κινέζικη Ὀρθόδοξη ἀποστολή. Ἄγαμοι καί ἔγγαμοι ἱερεῖς πού ἦρθαν ἀπό τή Ρωσία μετέφρασαν καί τύπωσαν τήν Καινή Διαθήκη, τό Ψαλτήρι καί Ὀρθόδοξες ἀκολουθίες στά Κινέζικα, θέτοντας ἔτσι τά θεμέλια γιά μιά αὐτόχθονη Κινεζική Ὀρθοδοξία. Τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ἐπεκτάθηκε καί πέρα ἀπό τό Πεκίνο, στό Tung-ting-an, ὅπου χτίστηκε μιά ἐκκλησία καί πολλοί Κινέζοι χωρικοί ἔγιναν ἔνθερμοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Ἄνοιξαν ἐπίσης ἐκκλησίες στό Hankow καί στό Kalgan. (1)
2. Ο Πατήρ Μητρόφανoς Chang
άγ. Μητροφάνης Κίνας
Τό 1880 ὁ πρῶτος γηγενής Κινέζος Ὀρθόδοξος Ἱερέας, ὁ π. Μητρόφανος Chang (Chang Tzi-tzung), χειροτονήθηκε ἀπό τόν Ἅγ. Νικόλαο Kasatkin, ἐπίσκοπο Τόκυο. Ἡ ἀποδοχή τῆς ἱερωσύνης ἀπό τόν π. Μητρόφανο ἦταν μιά πράξη ἡρωϊκή, γιατί τήν ἐποχή ἐκείνη τό νά εἶναι κανείς Χριστιανός ἦταν πιό ἐπικίνδυνο καί πιό δύσκολο ἀπό κάθε ἄλλη φορά στήν κινεζική ἱστορία. Στήν Κίνα εἶχαν ἱσχυροποιηθεῖ τότε τά ξενόφοβα καί ἀντιχριστιανικά συναισθήματα, σέ ἀντίδραση πρός τόν ἀποικιοκρατικό ἐπεκτατισμό τῶν Εὐρωπαϊκῶν δυνάμεων κατά τή διάρκεια τοῦ δεύτερου μισοῦ τοῦ 19ου αἰώνα. Συνέβαιναν ξεσπάσματα βίας, πού εἶχαν σάν ἀποτέλεσμα τόν θάνατο τῶν ξένων καί Κινέζων Χριστιανῶν προσηλύτων.
άγ. Νικόλαος Ιαπωνίας
Ὅταν ἔγινε ἱερέας, ὁ π. Μητρόφανος εἶπε ὅτι ἤξερε πώς τό τέλος του «δέν θά ἦταν εὐχάριστο». Αὐτός καί οἱ ἄνθρωποί του δοκιμάζονταν συνεχῶς, καί ὀνομάζονταν «διάβολοι κατώτερης τάξης», χαρακτηρισμός μόλις λίγο καλύτερος ἀπό τό «ξένοι διάβολοι». Ἄν καί τόν θεωροῦσαν ὅτι εἶχε προδώσει τήν Κινέζικη κουλτούρα του μέ τό νά γίνει Χριστιανός, ὁ ἴδιος γνώριζε ὅτι εἶχε ἀγκαλιάσει μιά πίστη πού ἦταν πέρα ἀπό κουλτούρες, καί ὅτι ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Χριστοῦ ἀνῆκε τόσο στήν Κίνα ὅσο καί σέ ὁποιαδήποτε ἄλλη χώρα. Κοιτάζοντας πάνω ἀπό τά πολιτικά καί τά πολιτιστικά, διέκρινε μέ τό πνεῦμα του ὅτι προετοίμαζε τό Κινέζικο Ὀρθόδοξο ποίμνιό του στό νά προσαρτηθεῖ στίς τάξεις τῶν μαρτύρων στόν οὐρανό.
Τό 1897 ἡ Κινέζικη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔλαβε μιά μεγάλη εὐλογία μέ τόν ἐρχομό στό Πεκίνο τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἰννοκέντιου Figourovsky (1863-1931), πού ἀργότερα ἔγινε ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ἀποδείχθηκε ὅτι ἔβλεπε μακριά, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο ἱερέα πού ἦρθε ποτέ στήν Κίνα. Μεταξύ ἄλλων ἵδρυσε ἕνα μοναστήρι, φρόντισε οἱ καθημερινές ἀκολουθίες νά γίνονται στήν κινέζικη γλώσσα, ἀπέστειλε ἀνθρώπους ἀπό τό Πεκίνο νά διαδόσουν τό μήνυμα τοῦ Χριστοῦ, καί ξεκίνησε φιλανθρωπικά ἔργα. Αὐτό βοήθησε στό νά ἐνδυναμωθεῖ ἡ Κινέζικη Ἐκκλησία καί νά προετοιμαστεῖ γιά τή σοβαρότερη δοκιμασία γιά τήν ὕπαρξή της.
3. Οι Πρώτοι Κινέζοι Ορθόδοξοι Μάρτυρες
Τό 1900 συνέβη ἡ ἄτιμη ἐξέγερση πού εἶναι γνωστή μέ τό ὄνομα Κίνημα τῶν Μποξέρ. Ἡ ἐξέγερση ἔγινε ἀπό μιά μυστική ὀργάνωση ἀνθρώπων πού ἀσχολοῦνταν μέ πολεμικές τέχνες καί ἀποκρυφισμό καί ὀνομάζονταν οἱ «Μποξέρ τοῦ Πνεύματος,» οἱ ὁποῖοι ὁρκίστηκαν νά ἀπαλλάξουν τήν Κίνα ἀπό τούς ξένους καί τούς Χριστιανούς. Μέ τή μύησή τους στήν ὀργάνωση, ἰσχυρίζονταν ὅτι ἐνοικοῦσε μέσα τους ἕνας θεός ὁ ὁποῖος τούς προίκιζε μέ δυνάμεις ὑπεράνθρωπες. Ὅταν ἄρχισαν νά πολιορκοῦν τό Πεκίνο, κηνύγησαν τούς Κινέζους Χριστιανούς καί τούς πρόσταξαν νά λατρέψουν τούς θεούς τους, ἤ ἀλλιῶς θά βασανίζονταν καί θά σκοτώνονταν. Χιλιάδες Χριστιανοί σφάχτηκαν, ἀποκεφαλίστηκαν καί θυσιάστηκαν.
Κατά τή διάρκεια τῆς Ἐπανάστασης τῶν Μποξέρ, οἱ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες στό Πεκίνο, στό Tung-ting-an καί στό Kalgan καταστράφηκαν, μαζί μέ τό ὀρθόδοξο τυπογραφεῖο καί τίς ἀδημοσίευτες μεταφράσεις του καί τήν τεράστια συλλογή του ἀπό κινητά τυπογραφικά στοιχεῖα μέ Κινέζικους χαρακτῆρες.
Τή νύχτα τῆς 11ης Ἰουνίου, οἱ Μπoξέρ ἐπιτέθηκαν στήν ἐκκλησία στό Πεκίνο. Σύμφωνα μέ μαρτυρίες αὐτοπτῶν μαρτύρων, οἱ Κινέζοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἐκεῖ ἀντιμετώπισαν τόν θάνατο μέ τρομερό θάρρος. Ὁ Παῦλος Wan, ἕνας Ὀρθόδοξος δάσκαλος, πέθανε μέ τήν προσευχή στά χείλη. Ἡ Ia Wen, μιά ἄλλη δασκάλα, βασανίστηκε δύο φορές. Τήν πρώτη φορά, οἱ Μποξέρ τήν ἔκαναν κομμάτια καί τήν πέταξαν μισοπεθαμένη στό ἔδαφος. Ὅταν ἀνέκτησε τίς αἰσθήσεις της, οἱ Μποξέρ ξανά τήν ἔπιασαν καί αὐτή τή φορά τήν βασάνισαν μέχρι θανάτου. Καί τίς δύο φορές ἡ Ia Wen ὁμολόγησε τόν Χριστό μέ χαρά μπροστά στούς βασανιστές της.
Οἱ Μποξέρ ἔκαψαν τά κτίρια τῆς Ὀρθόδοξης ἱεραποστολῆς στό Πεκίνο τό βράδυ τῆς 14ης Ἰουνίου. Πολλοί ἀπό τούς πιστούς, γιά νά γλιτώσουν ἀπό τόν κίνδυνο, μαζεύτηκαν στό σπίτι τοῦ π. Μητροφάνου. Μεταξύ αὐτῶν ἦσαν καί κάποιοι πού πρίν εἶχαν κακές διαθέσεις πρός τόν ἱερέα, καί ὅμως δέν τούς ἔδιωξε. Διακρίνοντας ὅτι μερικοί ἦσαν λιγόψυχοι, τούς ἐνθάρρυνε.
Στίς δέκα τό βράδυ τῆς 23ης Ἰουνίου, στρατιῶτες καί Μποξέρ περικύκλωσαν τήν κατοικία τοῦ π. Μητροφάνου. Τήν ὥρα ἐκείνη βρίσκονταν ἐκεῖ περισσότεροι ἀπό ἑβδομήντα Χριστιανοί. Οἱ πιό δυνατοί ξέφυγαν, ἐνῶ ὁ π. Μητρόφανος καί πολλοί ἄλλοι, κυρίως γυναῖκες καί παιδιά, παρέμειναν καί δολοφονήθηκαν. Ὁ π. Μητρόφανος κάθησε στήν αὐλή μπροστά στό σπίτι του, καί οἱ Μποξέρ τοῦ ἔδωσαν ἐπανειλημμένες μαχαιριές στό στῆθος. Ἔπεσε κάτω ἀπό μιά χουρμαδιά.
Ἡ γυναίκα τοῦ π. Μητροφάνου καί οἱ τρεῖς γιοί του ἦταν στόν τόπο τῆς δολοφονίας. Ἀφοῦ οἱ Μποξέρ σκότωσαν τόν π. Μητρόφανο, ἅρπαξαν τόν ἑφτάχρονο γιό του Ἰωάννη, τοῦ ἐξάρθρωσαν τούς ὤμους καί τοῦ ἔκοψαν τά δάχτυλα τῶν ποδιῶν, τή μύτη καί τ’ αὐτιά. Τό ἑπόμενο πρωΐ καθόταν γυμνός καί ξυπόλυτος στήν ἐξώπορτα. Τά χαμίνια τοῦ δρόμου τόν κορόϊδευαν, φωνάζοντάς τόν «ὁπαδό τῶν διαβόλων», ἀλλά τό ἀγόρι ἀπάντησε εὔστοχα, «Εἶμαι πιστός τοῦ Θεοῦ, καί ὄχι ὁπαδός τῶν διαβόλων.» Ὅταν ὁ κόσμος τόν ρωτοῦσε ἄν πονοῦσε, εἶπε πώς ὄχι. Μέ ἕνα χαμόγελο τό μικρό ἀγόρι εἶπε, «Δέν εἶναι δύσκολο νά ὑποφέρει κανείς γιά τόν Χριστό.»
Ἀργότερα τήν ἴδια μέρα οἱ Μποξέρ ἐπέστρεψαν καί πῆραν τή γυναίκα τοῦ π. Μητροφάνου τήν Τατιάνα καί τούς γιούς του Ἰωάννη καί Ἠσαΐα, μαζί μέ τήν δεκαεννιάχρονη ἀρραβωνιαστικιά τοῦ Ἠσαΐα τήν Μαρία, καί δεκαπέντε ἄλλους πιστούς. Ὁ Protasy Chan καί ὁ Rodion Hsiu, πού δέν εἶχαν ἀκόμη βαπτιστεῖ, ἔδωσαν μαρτυρία ὅτι ὁ μικρός Ἰωάννης, πού ἀκόμα δέν αἰσθανόταν πόνο ἀπό τόν ἀκρωτηριασμό, πῆγε ἤρεμος μέ τούς Μποξέρ καί δέν ἔδειχνε ἴχνος φόβου.
Ὅλοι οἱ φυλακισμένοι ἀποκεφαλίστηκαν. Ἀπό τήν οἰκογένεια τοῦ π. Μητροφάνου, μόνον ὁ δεύτερος γιός του, ὁ Σέργιος, ἐπιβίωσε. Αὐτός ἀργότερα ἔγινε πρωτοπρεσβύτερος.
Οἱ Μποξέρ σκότωσαν 30.000 Κινέζους Χριστιανούς τό καλοκαίρι τοῦ 1900, ἀπό τούς ὁποίους οἱ 222 ἦσαν Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Μεταξύ τῶν Κινέζων ὀρθόδοξων μαρτύρων ἦσαν καί ἀπόγονοι τῶν πρώτων Ἀλμπαζινῶν Ὀρθοδόξων στό Πεκίνο: Ὁ Κλήμης Kui Kin, ὁ Ματθαῖος Hai Tsuan, ὁ ἀδερφός του Vit, ἡ Ἄννα Chui, καί πολλοί ἄλλοι.
Ἡ Ἐκκλησία στή Ρωσία ἀμέσως ἀνακήρυξε τούς Κινέζους Ὀρθοδόξους μάρτυρες ὡς ἁγίους, καί καθιέρωσε εἰδικές ἐκκλησιαστικές ἀκολουθίες πρός τιμή τους πού τελοῦνται κάθε χρόνο στίς 11 Ἰουνίου, τήν ἡμέρα πού ἄρχισε τό μαρτύριό τους. (2)
Κατά τή διάρκεια τῆς Ἐπανάστασης τῶν Μποξέρ, οἱ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες στό Πεκίνο, στό Tung-ting-an καί στό Kalgan καταστράφηκαν, μαζί μέ τό ὀρθόδοξο τυπογραφεῖο καί τίς ἀδημοσίευτες μεταφράσεις του καί τήν τεράστια συλλογή του ἀπό κινητά τυπογραφικά στοιχεῖα μέ Κινέζικους χαρακτῆρες.
Τή νύχτα τῆς 11ης Ἰουνίου, οἱ Μπoξέρ ἐπιτέθηκαν στήν ἐκκλησία στό Πεκίνο. Σύμφωνα μέ μαρτυρίες αὐτοπτῶν μαρτύρων, οἱ Κινέζοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἐκεῖ ἀντιμετώπισαν τόν θάνατο μέ τρομερό θάρρος. Ὁ Παῦλος Wan, ἕνας Ὀρθόδοξος δάσκαλος, πέθανε μέ τήν προσευχή στά χείλη. Ἡ Ia Wen, μιά ἄλλη δασκάλα, βασανίστηκε δύο φορές. Τήν πρώτη φορά, οἱ Μποξέρ τήν ἔκαναν κομμάτια καί τήν πέταξαν μισοπεθαμένη στό ἔδαφος. Ὅταν ἀνέκτησε τίς αἰσθήσεις της, οἱ Μποξέρ ξανά τήν ἔπιασαν καί αὐτή τή φορά τήν βασάνισαν μέχρι θανάτου. Καί τίς δύο φορές ἡ Ia Wen ὁμολόγησε τόν Χριστό μέ χαρά μπροστά στούς βασανιστές της.
Οἱ Μποξέρ ἔκαψαν τά κτίρια τῆς Ὀρθόδοξης ἱεραποστολῆς στό Πεκίνο τό βράδυ τῆς 14ης Ἰουνίου. Πολλοί ἀπό τούς πιστούς, γιά νά γλιτώσουν ἀπό τόν κίνδυνο, μαζεύτηκαν στό σπίτι τοῦ π. Μητροφάνου. Μεταξύ αὐτῶν ἦσαν καί κάποιοι πού πρίν εἶχαν κακές διαθέσεις πρός τόν ἱερέα, καί ὅμως δέν τούς ἔδιωξε. Διακρίνοντας ὅτι μερικοί ἦσαν λιγόψυχοι, τούς ἐνθάρρυνε.
Στίς δέκα τό βράδυ τῆς 23ης Ἰουνίου, στρατιῶτες καί Μποξέρ περικύκλωσαν τήν κατοικία τοῦ π. Μητροφάνου. Τήν ὥρα ἐκείνη βρίσκονταν ἐκεῖ περισσότεροι ἀπό ἑβδομήντα Χριστιανοί. Οἱ πιό δυνατοί ξέφυγαν, ἐνῶ ὁ π. Μητρόφανος καί πολλοί ἄλλοι, κυρίως γυναῖκες καί παιδιά, παρέμειναν καί δολοφονήθηκαν. Ὁ π. Μητρόφανος κάθησε στήν αὐλή μπροστά στό σπίτι του, καί οἱ Μποξέρ τοῦ ἔδωσαν ἐπανειλημμένες μαχαιριές στό στῆθος. Ἔπεσε κάτω ἀπό μιά χουρμαδιά.
Ἡ γυναίκα τοῦ π. Μητροφάνου καί οἱ τρεῖς γιοί του ἦταν στόν τόπο τῆς δολοφονίας. Ἀφοῦ οἱ Μποξέρ σκότωσαν τόν π. Μητρόφανο, ἅρπαξαν τόν ἑφτάχρονο γιό του Ἰωάννη, τοῦ ἐξάρθρωσαν τούς ὤμους καί τοῦ ἔκοψαν τά δάχτυλα τῶν ποδιῶν, τή μύτη καί τ’ αὐτιά. Τό ἑπόμενο πρωΐ καθόταν γυμνός καί ξυπόλυτος στήν ἐξώπορτα. Τά χαμίνια τοῦ δρόμου τόν κορόϊδευαν, φωνάζοντάς τόν «ὁπαδό τῶν διαβόλων», ἀλλά τό ἀγόρι ἀπάντησε εὔστοχα, «Εἶμαι πιστός τοῦ Θεοῦ, καί ὄχι ὁπαδός τῶν διαβόλων.» Ὅταν ὁ κόσμος τόν ρωτοῦσε ἄν πονοῦσε, εἶπε πώς ὄχι. Μέ ἕνα χαμόγελο τό μικρό ἀγόρι εἶπε, «Δέν εἶναι δύσκολο νά ὑποφέρει κανείς γιά τόν Χριστό.»
Ἀργότερα τήν ἴδια μέρα οἱ Μποξέρ ἐπέστρεψαν καί πῆραν τή γυναίκα τοῦ π. Μητροφάνου τήν Τατιάνα καί τούς γιούς του Ἰωάννη καί Ἠσαΐα, μαζί μέ τήν δεκαεννιάχρονη ἀρραβωνιαστικιά τοῦ Ἠσαΐα τήν Μαρία, καί δεκαπέντε ἄλλους πιστούς. Ὁ Protasy Chan καί ὁ Rodion Hsiu, πού δέν εἶχαν ἀκόμη βαπτιστεῖ, ἔδωσαν μαρτυρία ὅτι ὁ μικρός Ἰωάννης, πού ἀκόμα δέν αἰσθανόταν πόνο ἀπό τόν ἀκρωτηριασμό, πῆγε ἤρεμος μέ τούς Μποξέρ καί δέν ἔδειχνε ἴχνος φόβου.
Ὅλοι οἱ φυλακισμένοι ἀποκεφαλίστηκαν. Ἀπό τήν οἰκογένεια τοῦ π. Μητροφάνου, μόνον ὁ δεύτερος γιός του, ὁ Σέργιος, ἐπιβίωσε. Αὐτός ἀργότερα ἔγινε πρωτοπρεσβύτερος.
Οἱ Μποξέρ σκότωσαν 30.000 Κινέζους Χριστιανούς τό καλοκαίρι τοῦ 1900, ἀπό τούς ὁποίους οἱ 222 ἦσαν Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Μεταξύ τῶν Κινέζων ὀρθόδοξων μαρτύρων ἦσαν καί ἀπόγονοι τῶν πρώτων Ἀλμπαζινῶν Ὀρθοδόξων στό Πεκίνο: Ὁ Κλήμης Kui Kin, ὁ Ματθαῖος Hai Tsuan, ὁ ἀδερφός του Vit, ἡ Ἄννα Chui, καί πολλοί ἄλλοι.
Ἡ Ἐκκλησία στή Ρωσία ἀμέσως ἀνακήρυξε τούς Κινέζους Ὀρθοδόξους μάρτυρες ὡς ἁγίους, καί καθιέρωσε εἰδικές ἐκκλησιαστικές ἀκολουθίες πρός τιμή τους πού τελοῦνται κάθε χρόνο στίς 11 Ἰουνίου, τήν ἡμέρα πού ἄρχισε τό μαρτύριό τους. (2)
4. Η Κινέζικη Ορθόδοξη Εκκλησία μετά το 1900
Ένα κινεζάκι στην αγκαλιά της μαμάς του ασπάζεται την εικόνα των αγίων Κινέζων νεομαρτύρων στον εσπερινό της γιορτής τους στο Holy Transfiguration Monastery (Μονή Αγίας Μεταμορφώσεως) στην Βοστώνη
Τό δεύτερο μ.Χ. αἰώνα, κατά τήν ἐποχή τῶν διωγμῶν τῶν πρώτων Χριστιανῶν, ὁ Χριστιανός συγγραφέας Τερτυλλιανός εἶχε γράψει ὅτι «τό αἷμα τῶν μαρτύρων εἶναι ὁ σπόρος γιά τήν Ἐκκλησία.» Αὐτό συνέβη καί μέ τήν Κινέζικη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Μετά τά μαρτύρια τό 1900, ἡ Ἐκκλησία ἄρχισε ν’ ἀνθίζει ὅσο ποτέ πρίν. Ἡ ἱεραποστολή στό Πεκίνο ἀνασυγκροτήθηκε ἀπό ἀποζημιώσεις πού πλήρωσε ἡ Κινεζική κυβέρνηση. Στόν τόπο ὅπου δολοφονήθηκαν οἱ μάρτυρες χτίστηκε τό 1903 μιά καινούργια ἐκκλησία πρός τιμήν τους, ἡ ὁποία ὀνομάστηκε «Ἡ Ἐκκλησία Πάντων τῶν Ἀγίων Μαρτύρων,» στήν ὁποία τοποθετήθηκαν τά λείψανα πολλῶν ἀπό αὐτούς, συμπεριλαμβανομένου τοῦ Ἁγ. Μητροφάνου.
Ἀνάμεσα στό 1900 καί τό 1915 ὁ ἀριθμός τῶν Κινέζων Χριστιανῶν γενικά ὑπερτριπλασιάστηκε. Κατά τήν ἴδια περίοδο οἱ Κινέζοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί πενταπλασιάστηκαν, καί ἔφτασαν τούς 5.587 βαφτισμένους Κινέζους.
Σέ ὅλη τήν Κίνα ἄνοιξαν κέντρα γιά τό κήρυγμα τοῦ Ὀρθόδοξου Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Στήν ἐπαρχία Chihli (πού ἀργότερα ἔγινε γνωστή ὡς Hebei), στό κεντρικό Yung-ping-fu, ἐγέρθηκε μιά ἐκκλησία καί ἕνα σχολεῖο, καί ἕνας γηγενής Κινέζος ἱερέας ἄνοιξε περίπου εἴκοσι νέα κέντρα γιά τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Στήν ἐπαρχία Henan, ἕνας Κινέζος ἀξιωματικός παραχώρησε γῆ στήν πόλη Wei-hui, ὅπου ἔκτισε μιά ἐκκλησία καί ἕνα σχολεῖο. Αὐτό ἔγινε κέντρο γιά τό ἱεραποστολικό ἔργο σέ ὁλόκληρο τό Henan.
Κατά τό 1916 ἡ Κινεζική Ὀρθόδοξη ἱεραποστολή περιελάμβανε:
Τό ἀνδρικό μοναστήρι τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στό Πεκίνο
Τό Ἐρημητήριο τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στούς λόφους δυτικά τοῦ Πεκίνου
Ἕνα γυναικεῖο μοναστήρι στό Πεκίνο
Δεκαενέα ἐκκλησίες, ἐκ τῶν ὁποίων τέσσερις στό Πεκίνο
Τριανταδύο ἱεραποστολικές ἐκκλησίες, ἐκ τῶν ὁποίων δεκατέσσερις στήν ἐπαρχία Chihli, δώδεκα στό Hubei, τέσσερις στό Henan, μία στό Tsian-fu, καί μία στή Μογγολία
Δεκαεφτά σχολεῖα γιά ἀγόρια καί τρία γιά κορίτσια
Τριανταοκτώ δασκάλους, οἱ περισσότεροι ἐκ τῶν ὁποίων Κινέζοι
680 ἀγόρια καί κορίτσια ἀπό τήν Κίνα ἐγγράφηκαν στό σχολεῖο
Ἕνα θεολογικό σεμινάριο στό Πεκίνο
Μετεωρολογικό σταθμό, βιβλιοθήκη, τυπογραφεῖο (τό ὁποῖο ἐξέδωσε ἑκατό Κινέζικα Ὀρθόδοξα βιβλία), ἐργαστήριο ἁγιογραφίας, ξυλουργεῖο, ἀλευρόμυλο, βιοτεχνία κεριῶν, βιοτεχνία σαπουνιοῦ, ὑφαντήριο, μελίσσια, ραφεῖο καί πλινθοποιεῖο. (3)
Τό Ἐρημητήριο τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στούς λόφους δυτικά τοῦ Πεκίνου
Ἕνα γυναικεῖο μοναστήρι στό Πεκίνο
Δεκαενέα ἐκκλησίες, ἐκ τῶν ὁποίων τέσσερις στό Πεκίνο
Τριανταδύο ἱεραποστολικές ἐκκλησίες, ἐκ τῶν ὁποίων δεκατέσσερις στήν ἐπαρχία Chihli, δώδεκα στό Hubei, τέσσερις στό Henan, μία στό Tsian-fu, καί μία στή Μογγολία
Δεκαεφτά σχολεῖα γιά ἀγόρια καί τρία γιά κορίτσια
Τριανταοκτώ δασκάλους, οἱ περισσότεροι ἐκ τῶν ὁποίων Κινέζοι
680 ἀγόρια καί κορίτσια ἀπό τήν Κίνα ἐγγράφηκαν στό σχολεῖο
Ἕνα θεολογικό σεμινάριο στό Πεκίνο
Μετεωρολογικό σταθμό, βιβλιοθήκη, τυπογραφεῖο (τό ὁποῖο ἐξέδωσε ἑκατό Κινέζικα Ὀρθόδοξα βιβλία), ἐργαστήριο ἁγιογραφίας, ξυλουργεῖο, ἀλευρόμυλο, βιοτεχνία κεριῶν, βιοτεχνία σαπουνιοῦ, ὑφαντήριο, μελίσσια, ραφεῖο καί πλινθοποιεῖο. (3)
Μέχρις ὅτου οἱ κομμουνιστές ἀποκτήσουν τόν ἔλεγχο στήν Κίνα, τό 1949, πόλεις ὅπως τό Πεκίνο, τό Harbin καί ἡ Σαγκάη ἦσαν κέντρα γιά Ρώσους πρόσφυγες ἀπό τήν Ἐπανάσταση τῶν Μπολσεβίκων τό 1917. Ἀπό τό 1934 ὡς τό 1949 ἔζησε στή Σαγκάη ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους Ὀρθόδοξους ἁγίους τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς ὁ θαυματουργός, ὁ ὁποῖος τώρα εἶναι γνωστός ὡς Ἅγ. Ἰωάννης τῆς Σαγκάης καί τοῦ Σάν Φραντζίσκο. Αὐτός χειροτόνησε Κινέζους πρεσβυτέρους καί διακόνους, καί ἵδρυσε ἕνα ὀρφανοτροφεῖο γιά παιδιά καί ἀπό τή Ρωσία καί ἀπό τήν Κίνα τά ὁποῖα ἔσωσε ἀπό τή φτώχεια καί τήν ἐγκατάλειψη. Ἀκόμη καί οἱ μή-Χριστιανοί Κινέζοι τόν σέβονταν ὡς ἅγιο. Στήν Κίνα ἔζησαν ἐπίσης ὁ Ἅγ. Ἰωνᾶς τῆς Μαντζουρίας, ἐπίσης θαυματουργός ἐπίσκοπος. Ἡ Ἀμμάς Ραφίνα, μία διορατική γερόντισσα, καί ὁ Γέρων Ἰγνάτιος τοῦ Harbin, ἕνας μεγάλος ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς, ὁ ὁποῖος μετά τήν ἐπανάσταση τῶν Μπολσεβίκων προφήτευσε: «Ὅ,τι ἄρχισε στή Ρωσία θά καταλήξει στήν Ἀμερική.»
Ὅταν οἱ κομμουνιστές κατέλαβαν τήν Κίνα, πολλοί ὀρθόδοξοι πιστοί ἐγκατέλειψαν τή χώρα ὑπό τήν ἡγεσία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰωάννη. Ὡστόσο, πολλοί παρέμειναν: τήν ἐποχή ἐκείνη ὑπῆρχαν 25.000 πιστοί στήν Ὀρθόδοξη Κινέζικη Ἐκκλησία, καί 103 ἐκκλησίες.
Τό 1950, ἐνθρονίστηκε νέος ἐπίσκοπος στή Σαγκάι ἕνας δίκαιος γηγενής Κινέζος ἱερέας, ὁ Συμεών Du (Du-Run-Chen). Τό 1957 ἕνας ἄλλος γηγενής Κινέζος, ὁ Βασίλειος Yao (Yao Fu-an’), ἔγινε ἐπίσκοπος στό Πεκίνο, καί ἡ Κινέζικη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀνακηρύχθηκε αὐτοκέφαλη ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στή Ρωσία.
Ὅταν οἱ κομμουνιστές κατέλαβαν τήν Κίνα, πολλοί ὀρθόδοξοι πιστοί ἐγκατέλειψαν τή χώρα ὑπό τήν ἡγεσία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰωάννη. Ὡστόσο, πολλοί παρέμειναν: τήν ἐποχή ἐκείνη ὑπῆρχαν 25.000 πιστοί στήν Ὀρθόδοξη Κινέζικη Ἐκκλησία, καί 103 ἐκκλησίες.
Τό 1950, ἐνθρονίστηκε νέος ἐπίσκοπος στή Σαγκάι ἕνας δίκαιος γηγενής Κινέζος ἱερέας, ὁ Συμεών Du (Du-Run-Chen). Τό 1957 ἕνας ἄλλος γηγενής Κινέζος, ὁ Βασίλειος Yao (Yao Fu-an’), ἔγινε ἐπίσκοπος στό Πεκίνο, καί ἡ Κινέζικη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀνακηρύχθηκε αὐτοκέφαλη ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στή Ρωσία.
5. Η Εκκλησία Υπό Διωγμό
Ο Κινέζος γέροντας π. Ηλίας Ουέν (1896-7 Ιουνίου 2007)
Κάτω ἀπό τήν κομμουνιστική διακυβέρνηση, ξεκίνησε ἕνα κῦμα θρησκευτικῶν διώξεων. Ὅλα τά Ὀρθόδοξα μοναστήρια στήν Κίνα ἔκλεισαν, οἱ μοναχοί τους ἐξορίστηκαν ἤ ἐκδιώχθηκαν. Πολλές ὀρθόδοξες ἐκκλησίες ἔκλεισαν ἤ καταστράφηκαν. Κατά τήν Πολιτιστική Ἐπανάσταση τοῦ 1966-1976 ἡ δίωξη ἐντάθηκε σέ μεγάλο βαθμό, καί σάν ἀποτέλεσμα ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός στήν Κίνα ἔγινε κάτι τό ἀπαγορευμένο. Οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί καί ὁ κλῆρος ἄρχισαν νά ὁδηγοῦνται στό μαρτύριο γιά τήν πίστη τους. (4) Μεταξύ αὐτῶν ἦταν ὁ Κινέζος πρεσβύτερος π. Στέφανος Wu (Wu Zhi-quan), ὁ ὁποῖος στίς 17 Μαΐου τοῦ 1970 ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου ἀπό τούς Ἐρυθροφρουρούς σέ μιά Ὀρθόδοξη ἐκκλησία στό Harbin.
Μέχρι τό τέλος τῆς Πολιτιστικῆς Ἐπανάστασης, οἱ περισσότερες ἀπό τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες στήν Κίνα εἶχαν καταστραφεῖ, καί αὐτές πού ἔμειναν ὄρθιες κατασχέθηκαν ἀπό τήν κυβέρνηση γιά νά χρησιμοποιηθοῦν γιά ἄλλους σκοπούς. Πολύ λίγοι ἀπό τούς Ὀρθόδοξους κληρικούς παρέμειναν ζωντανοί, καί δέν ἔμειναν ἐπίσκοποι γιά νά χειροτονήσουν καινούργιους κληρικούς.
Στήν ἀρχή τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, οἱ τελευταῖοι Κινέζοι κληρικοί ζήτησαν ἀπό τήν κυβέρνηση νά δώσει πίσω τίς Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες πού εἶχαν ἀπομείνει. Τό 1985, ἡ κυβέρνηση ἐπέτρεψε μία μόνον ἐκκλησία νά ξανανοίξει: ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἀγίας Σκέπης στό Harbin. Ὁ ἱερέας της, ὁ π. Γρηγόριος Zhu (Zhu Shi-pu), κοιμήθηκε ἐκεῖ τό Σεπτέμβριο τοῦ 2000. Τό κτίριο τῆς ἐκκλησίας παραμένει ὑπό αὐστηρό ἔλεγχο ἀπό τήν κυβέρνηση.
Τό 1998, κάτι τό ἀναπάντεχο συνέβη στό Harbin. Οἱ κάτοικοι τῆς πόλης, οἱ περισσότεροι μή-Χριστιανοί, ἔκαναν ἔκκληση στήν κυβέρνηση νά ἀναστηλώσει τή μεγάλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἀγίας τοῦ Θεοῦ Σοφίας. Ὑπῆρχαν τόσοι πολλοί πού τό ζήτησαν πού τό αἴτημα ἔγινε δεκτό ἀπό τήν κυβέρνηση, καί ἡ ἐκκλησία ἀναστηλώθηκε κατά μεγάλο μέρος ἀπό δωρεές τῶν κατοίκων τοῦ Harbin. Μέχρι σήμερα [Στμ. 2004], ὡστόσο, δέν ἔχει ἐπιτραπεῖ ἡ ἐκκλησία νά ξανανοίξει γιά δημόσια λατρεία.
Ὁ τελευταῖος ἐνεργός ἱερέας στήν Κίνα, ὁ π. Ἀλέξανδρος Du (Du Li-fu), κοιμήθηκε στό Πεκίνο τόν Δεκέμβριο τοῦ 2003. Ὁ ξάδερφός του ὑπῆρξε μεταξύ αὐτῶν πού μαρτύρησαν γιά τήν Ὀρθόδοξη πίστη τους κατά τή διάρκεια τῆς Πολιτιστικῆς Ἐπανάστασης. Κατευθείαν ἀπόγονος τῶν Ἀλμπαζινῶν, ὁ π. Ἀλέξανδρος ποίμαινε μιά ὁμάδα πιστῶν στήν πρωτεύουσα καί κρυφά βάπτιζε τά παιδιά τους καί τά ἐγγόνια τους. Ἐπανειλημμένα εἶχε ζητήσει ἀπό τήν κυβέρνηση νά ἀνοίξει μιά ἐκκλησία στό Πεκίνο, ἀλλά πάντα συναντοῦσε ἄρνηση.
Ὁ τελευταῖος ἐνεργός ἱερέας στήν Κίνα, ὁ π. Ἀλέξανδρος Du (Du Li-fu), κοιμήθηκε στό Πεκίνο τόν Δεκέμβριο τοῦ 2003. Ὁ ξάδερφός του ὑπῆρξε μεταξύ αὐτῶν πού μαρτύρησαν γιά τήν Ὀρθόδοξη πίστη τους κατά τή διάρκεια τῆς Πολιτιστικῆς Ἐπανάστασης. Κατευθείαν ἀπόγονος τῶν Ἀλμπαζινῶν, ὁ π. Ἀλέξανδρος ποίμαινε μιά ὁμάδα πιστῶν στήν πρωτεύουσα καί κρυφά βάπτιζε τά παιδιά τους καί τά ἐγγόνια τους. Ἐπανειλημμένα εἶχε ζητήσει ἀπό τήν κυβέρνηση νά ἀνοίξει μιά ἐκκλησία στό Πεκίνο, ἀλλά πάντα συναντοῦσε ἄρνηση.
6. Ελπίδα για το Μέλλον
Λίγες ἑβδομάδες πρίν ἀπό τήν κοίμησή του, ὁ π. Ἀλέξανδρος Du ἔστειλε τούς χαιρετισμούς του στούς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς ἀνά τόν κόσμο, εἰδικά σέ αὐτούς πού νοιάζονταν γιά τήν Κινέζικη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καί τούς ζήτησε νά «ἱκετεύσουν τόν Θεό γιά τό μέλλον τῆς Ἐκκλησίας μας στήν Κίνα.» Σύμφωνα μέ τήν ἀνηψιά του, τήν Wang Lin-ru, ὁ π. Ἀλέξανδρος πίστευε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη ἐκκλησία θά ἀναγεννιόταν στήν Κίνα, ἄν καί εἶχε χάσει τήν ἐλπίδα του ὅτι αὐτό θά συνέβαινε ὅσο ζοῦσε. (5) Ὑπάρχουν πράγματι σημάδια ὅτι τά πράγματα θά ἀλλάξουν.
Στίς αὐτόνομες περιοχές τοῦ Xinjiang Uygur καί τῆς Ἐσωτερικῆς Μογγολίας, οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί Κινέζοι ἔχουν ἀποκτήσει περισσότερη ἐλευθερία. Σήμερα ὑπάρχουν 3.000 Ὀρθόδοξοι Κινέζοι στό Xinjiang Uygur καί 8.000 στήν Ἐσωτερική Μογγολία. Κατά τήν τελευταία δεκαετία, ἔχουν κτιστεῖ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες στίς πόλεις Ürümqi καί Yining στό Xinjiang Uygur, καί τό 2000 κτίστηκε μία μεγάλη καί ὡραία Ὀρθόδοξη ἐκκλησία στήν πόλη Erguna (πρώην Labdarin) στήν Ἐσωτερική Μογγολία. (6)
Τά τελευταῖα χρόνια ἱδρύθηκε μιά Ἑλληνική Ὀρθόδοξη Μητρόπολη μέ ἕδρα τό Χόνγκ Κόνγκ [Στμ. Ἱερά Μητρόπολη Χόνγκ-Κόνγκ καί Νοτιοανατολικῆς Ἀσίας], καί ἔτσι ξεκίνησε Ὀρθόδοξη ἱεραποστολή στήν Ταϊβάν καί στή Σιγκαπούρη. Μέσω τοῦ ἔργου τῆς Μητρόπολης, περισσότεροι Κινέζοι ἀνακαλύπτουν τώρα καί ἀγκαλιάζουν τήν Ὀρθόδοξη πίστη.
Στίς αὐτόνομες περιοχές τοῦ Xinjiang Uygur καί τῆς Ἐσωτερικῆς Μογγολίας, οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί Κινέζοι ἔχουν ἀποκτήσει περισσότερη ἐλευθερία. Σήμερα ὑπάρχουν 3.000 Ὀρθόδοξοι Κινέζοι στό Xinjiang Uygur καί 8.000 στήν Ἐσωτερική Μογγολία. Κατά τήν τελευταία δεκαετία, ἔχουν κτιστεῖ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες στίς πόλεις Ürümqi καί Yining στό Xinjiang Uygur, καί τό 2000 κτίστηκε μία μεγάλη καί ὡραία Ὀρθόδοξη ἐκκλησία στήν πόλη Erguna (πρώην Labdarin) στήν Ἐσωτερική Μογγολία. (6)
Τά τελευταῖα χρόνια ἱδρύθηκε μιά Ἑλληνική Ὀρθόδοξη Μητρόπολη μέ ἕδρα τό Χόνγκ Κόνγκ [Στμ. Ἱερά Μητρόπολη Χόνγκ-Κόνγκ καί Νοτιοανατολικῆς Ἀσίας], καί ἔτσι ξεκίνησε Ὀρθόδοξη ἱεραποστολή στήν Ταϊβάν καί στή Σιγκαπούρη. Μέσω τοῦ ἔργου τῆς Μητρόπολης, περισσότεροι Κινέζοι ἀνακαλύπτουν τώρα καί ἀγκαλιάζουν τήν Ὀρθόδοξη πίστη.
Ἡ Ρώσικη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει κάνει ἐπίσης γνωστή τήν παρουσία της στήν Κίνα μετά ἀπό μακρά ἀναγκαστική ἀπουσία. Ρῶσοι ἐπίσκοποι καί κλῆρος γενικώτερα ἔχουν ἐπισκεφτεῖ ἀρκετές φορές τήν κυρίως Κίνα κατά τήν τελευταία δεκαετία, βαπτίζοντας ἀνθρώπους στά σπίτια τους καί δίνοντας Θεία Κοινωνία σέ Ὀρθόδοξους πιστούς.
Ἀλλά ἡ μεγαλύτερη ἐλπίδα γιά τήν Ὀρθοδοξία στήν κυρίως Κίνα ἔγκειται στό γεγονός ὅτι, τώρα [Στμ. 2004], πολλοί γηγενεῖς Κινέζοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἑτοιμάζονται γιά τήν ἱερωσύνη. Κάποιοι ἀπό αὐτούς ἔχουν ἀνατραφεῖ στίς παράνομες Ὀρθόδοξες κοινότητες στήν Κίνα, ἐνῶ ἄλλοι ἔχουν πρόσφατα προσηλυτιστεῖ πρός τήν Ὀρθόδοξη πίστη, ἀνακαλύπτοντάς την μόνοι τους μέσω μελέτης τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας. Σπουδάζουν τώρα στήν Ἑλλάδα ἤ στή Ρωσία γιά νά προετοιμαστοῦν γιά χειροτονία. (7) Τό μέλλον τῆς Κινέζικης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας βρίσκεται κυριολεκτικά στά χέρια τους, ἀφοῦ, σύμφωνα μέ τήν ἰσχύουσα νομοθεσία στήν Κίνα, μόνο γηγενεῖς Κινέζοι κληρικοί μποροῦν νά τελέσουν Θεία Λειτουργία σέ Κινεζικό ἔδαφος.
Ἀλλά ἡ μεγαλύτερη ἐλπίδα γιά τήν Ὀρθοδοξία στήν κυρίως Κίνα ἔγκειται στό γεγονός ὅτι, τώρα [Στμ. 2004], πολλοί γηγενεῖς Κινέζοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἑτοιμάζονται γιά τήν ἱερωσύνη. Κάποιοι ἀπό αὐτούς ἔχουν ἀνατραφεῖ στίς παράνομες Ὀρθόδοξες κοινότητες στήν Κίνα, ἐνῶ ἄλλοι ἔχουν πρόσφατα προσηλυτιστεῖ πρός τήν Ὀρθόδοξη πίστη, ἀνακαλύπτοντάς την μόνοι τους μέσω μελέτης τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας. Σπουδάζουν τώρα στήν Ἑλλάδα ἤ στή Ρωσία γιά νά προετοιμαστοῦν γιά χειροτονία. (7) Τό μέλλον τῆς Κινέζικης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας βρίσκεται κυριολεκτικά στά χέρια τους, ἀφοῦ, σύμφωνα μέ τήν ἰσχύουσα νομοθεσία στήν Κίνα, μόνο γηγενεῖς Κινέζοι κληρικοί μποροῦν νά τελέσουν Θεία Λειτουργία σέ Κινεζικό ἔδαφος.
7. Προς μιά Νέα Φάση της Κινεζικής Ορθοδοξίας
Ἡ κομμουνιστική κυβέρνηση, ἐνῶ προσπαθοῦσε ἐνεργά νά καταπνίξει τήν ἐλεύθερη ἔκφραση τῆς χριστιανικῆς πίστης στήν Κίνα, ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ἔκανε ταυτόχρονα μεγάλο καλό στήν πίστη. Ἀφοῦ «τό αἷμα τῶν μαρτύρων εἶναι ὁ σπόρος τῆς Ἐκκλησίας,» ἡ ἴδια ἡ καταδίωξη τῶν Χριστιανῶν εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα ἕνας ἐκπληκτικός ἀριθμός ἀνθρώπων στήν Κίνα νά ἀναζητήσουν τή Χριστιανική πίστη.
Ὅταν οἱ κομμουνιστές ἦρθαν στήν ἐξουσία τό 1949, ὑπῆρχαν στήν Κίνα συνολικά ἕνα ἑκατομμύριο Χριστιανοί διαφόρων δογμάτων. Σήμερα, ὑπάρχουν ὀγδόντα μέ ἑκατό ἑκατομμύρια. Περίπου 15% ἀπό αὐτούς τούς Χριστιανούς ἀνήκουν σέ ἐκκλησίες πού εἶναι ὑπό τόν ἔλεγχο τοῦ κράτους. Οἱ ὑπόλοιποι ἀνήκουν σέ κατ’οἶκον ἐκκλησίες πού λειτουργοῦν ὑπογείως. Ἕνα μεγάλο μέρος αὐτῶν τῶν τελευταίων – καί εἰδικότερα οἱ ἐπικεφαλῆς τους – ἔχουν ὑποστεῖ στό παρελθόν καί ἐξακολουθοῦν μέχρι καί σήμερα νά ὑφίστανται διώξεις ἀπό τήν κομμουνιστική κυβέρνηση: ἀπώλεια τῆς κοινωνικῆς θέσης τους, πρόστιμα, ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, φυλάκιση καί θάνατο.
Γιά τήν ὥρα, ἡ Ὀρθόδοξη πίστη εἶναι μᾶλλον ἄγνωστη στόν κόσμο – ἀκόμα καί στούς Χριστιανούς – στήν Κίνα. Ὡστόσο, τά ἑκατομμύρια τῶν ἔνθερμων πιστῶν σέ ὁλόκληρη τήν Κίνα, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν τόν Χριστό συχνά μέ κόστος μεγάλες προσωπικές θυσίες, μποροῦν νά προσφέρουν ἕνα θεμέλιο γιά μιά νέα φάση τοῦ Ὀρθόδοξου Χριστιανισμοῦ στήν Κίνα. Αὐτό μπορεῖ νά γίνει ἄν οἱ Χριστιανοί Κινέζοι ἀνακαλύψουν τήν ἀρχαιότερη καί πιό παραδοσιακή Ὀρθόδοξη ἔκφραση τῆς πίστης στόν Χριστό.
Ἕνας Κινέζος προσήλυτος στήν Ὀρθοδοξία, πού τώρα προετοιμάζεται γιά τήν ἱερωσύνη, παρατήρησε πρόσφατα: «Εἶναι καλό πού πολλοί ἄνθρωποι στήν Κίνα ἔχουν ἤδη ἀκούσει γιά τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλά λυπᾶμαι πού δέν εἶναι πολλοί αὐτοί πού ἔχουν ἀκούσει γιά τόν Ὀρθόδοξο Χριστιανισμό. Ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι δύο ξέχωρα πράγματα. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι Ὀρθοδοξία. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, οἱ Γραφές, εἶναι Ὀρθοδοξία. Ἔχω τήν αἴσθηση πώς ἄν κάποιος πιστεύει στόν Ἰησοῦ Χριστό, αὐτή ἡ πίστη θά τόν φέρει στήν Ὀρθοδοξία.»
Ὑπάρχουν δύο λόγοι γιά τούς ὁποίους μπορεῖ νά εἶναι μιά φυσική ἐξέλιξη ὁ σύν Θεῷ ἀναπτυσσόμενος Χριστιανισμός στήν Κίνα νά ἀσπαστεῖ τήν Ὀρθοδοξία. Πρῶτ’ ἀπ’ὅλα, ὁ Κινέζικος πολιτισμός καί ἡ Κινέζικη κουλτούρα βασίζεται σέ μιά ἀγάπη γιά τήν ὀρθοδοξία καί μιά πιστότητα στήν παράδοση, πού ἔχει τήν ἀπαρχή της στήν ἀρχαιότητα. Ὅπως ἔχει ἐπισημάνει ὁ π. Σεραφείμ (Ρόουζ):
Ὅταν οἱ κομμουνιστές ἦρθαν στήν ἐξουσία τό 1949, ὑπῆρχαν στήν Κίνα συνολικά ἕνα ἑκατομμύριο Χριστιανοί διαφόρων δογμάτων. Σήμερα, ὑπάρχουν ὀγδόντα μέ ἑκατό ἑκατομμύρια. Περίπου 15% ἀπό αὐτούς τούς Χριστιανούς ἀνήκουν σέ ἐκκλησίες πού εἶναι ὑπό τόν ἔλεγχο τοῦ κράτους. Οἱ ὑπόλοιποι ἀνήκουν σέ κατ’οἶκον ἐκκλησίες πού λειτουργοῦν ὑπογείως. Ἕνα μεγάλο μέρος αὐτῶν τῶν τελευταίων – καί εἰδικότερα οἱ ἐπικεφαλῆς τους – ἔχουν ὑποστεῖ στό παρελθόν καί ἐξακολουθοῦν μέχρι καί σήμερα νά ὑφίστανται διώξεις ἀπό τήν κομμουνιστική κυβέρνηση: ἀπώλεια τῆς κοινωνικῆς θέσης τους, πρόστιμα, ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, φυλάκιση καί θάνατο.
Γιά τήν ὥρα, ἡ Ὀρθόδοξη πίστη εἶναι μᾶλλον ἄγνωστη στόν κόσμο – ἀκόμα καί στούς Χριστιανούς – στήν Κίνα. Ὡστόσο, τά ἑκατομμύρια τῶν ἔνθερμων πιστῶν σέ ὁλόκληρη τήν Κίνα, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν τόν Χριστό συχνά μέ κόστος μεγάλες προσωπικές θυσίες, μποροῦν νά προσφέρουν ἕνα θεμέλιο γιά μιά νέα φάση τοῦ Ὀρθόδοξου Χριστιανισμοῦ στήν Κίνα. Αὐτό μπορεῖ νά γίνει ἄν οἱ Χριστιανοί Κινέζοι ἀνακαλύψουν τήν ἀρχαιότερη καί πιό παραδοσιακή Ὀρθόδοξη ἔκφραση τῆς πίστης στόν Χριστό.
Ἕνας Κινέζος προσήλυτος στήν Ὀρθοδοξία, πού τώρα προετοιμάζεται γιά τήν ἱερωσύνη, παρατήρησε πρόσφατα: «Εἶναι καλό πού πολλοί ἄνθρωποι στήν Κίνα ἔχουν ἤδη ἀκούσει γιά τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλά λυπᾶμαι πού δέν εἶναι πολλοί αὐτοί πού ἔχουν ἀκούσει γιά τόν Ὀρθόδοξο Χριστιανισμό. Ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι δύο ξέχωρα πράγματα. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι Ὀρθοδοξία. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, οἱ Γραφές, εἶναι Ὀρθοδοξία. Ἔχω τήν αἴσθηση πώς ἄν κάποιος πιστεύει στόν Ἰησοῦ Χριστό, αὐτή ἡ πίστη θά τόν φέρει στήν Ὀρθοδοξία.»
Ὑπάρχουν δύο λόγοι γιά τούς ὁποίους μπορεῖ νά εἶναι μιά φυσική ἐξέλιξη ὁ σύν Θεῷ ἀναπτυσσόμενος Χριστιανισμός στήν Κίνα νά ἀσπαστεῖ τήν Ὀρθοδοξία. Πρῶτ’ ἀπ’ὅλα, ὁ Κινέζικος πολιτισμός καί ἡ Κινέζικη κουλτούρα βασίζεται σέ μιά ἀγάπη γιά τήν ὀρθοδοξία καί μιά πιστότητα στήν παράδοση, πού ἔχει τήν ἀπαρχή της στήν ἀρχαιότητα. Ὅπως ἔχει ἐπισημάνει ὁ π. Σεραφείμ (Ρόουζ):
«Ὑπάρχει στόν Κινέζικο νοῦ μιά πολύ ἔντονη ἰδέα γιά τήν ὀρθοδοξία, μέ μικρό ‘ο’: ὅτι ὑπάρχει μιά ὀρθή διδασκαλία, καί ὅτι ὁλόκληρη ἡ κοινωνία ἐξαρτᾶται ἀπό αὐτή τήν ὀρθή διδασκαλία…. Οἱ Κινέζοι εἶναι ἀπό τούς ἀνθρώπους μέ τήν μεγαλύτερη ἔγνοια γιά τήν παράδοση. Μέχρι τήν ἐποχή πού ἦρθε ὁ κομμουνισμός, οἱ Κινέζοι ἔκαναν πράγματα τά ὁποῖα τά ἔκαναν οἱ πρόγονοί τους ἀπό τά πολύ παλιά χρόνια, ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Κομφούκιου. Καί ὁ Κομφούκιος εἶχε πεῖ πώς ἔκαναν αὐτά τά πράγματα ἀπό τά πολύ παλιά χρόνια, ἀπό τήν τρίτη χιλιετία π.Χ. Ἡ ὅλη ἀντιμετώπιση τῆς ζωῆς εἶχε παραμείνει βασικά ἡ ἴδια, καί ὅπου ὑπῆρχε διαφωνία, θά ἐπεκαλοῦντο τήν ἀρχαιότητα. ‘Αὐτό ἔτσι γινόταν ἀπό τά παλιά τά χρόνια. Δέν μποροῦμε νά τό ἀλλάξουμε’.» (8)
Ἔτσι ἡ Ὀρθοδοξία τῆς Ἀνατολῆς, πού ἀκολουθεῖ χωρίς συμβιβασμούς τήν πρωταρχική, ἀνόθευτη Χριστιανική ἀτραπό καί τήν ἀδιάσπαστη, ἀμετάβλητη μετάδοση τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν ἐποχή τῶν ἀποστόλων μέχρι τίς μέρες μας, συνηχεῖ μέ τόν Κινεζικό νοῦ.
Δεύτερον, στό βάθος τους οἱ διδασκαλίες τῆς Ὀρθοδοξίας τῆς Ἀνατολῆς σχετικά μέ τήν ἐσωτερική πνευματική ζωή, οἱ ὁποῖες πηγάζουν ἀπό δύο χιλιετίες μυστικιστικῆς ἐμπειρίας τῶν ἁγίων, μποροῦν νά συναντήσουν τίς ἀρχαῖες Κινεζικές πνευματικές διδασκαλίες στό δικό τους ἔδαφος. Ὁ σύγχρονος Δυτικός Χριστιανισμός δέν μπορεῖ νά τό κάνει αὐτό. Μόνον ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός μπορεῖ νά κατανοήσει, νά ἐκτιμήσει καί νά ἀγκαλιάσει τίς βαθιές συνειδητοποιήσεις τῶν αὐθεντικῶν Κινέζων σοφῶν τοῦ παρελθόντος, ξεκινώντας ἀπό τόν Lao Tzu, καί νά τίς διαχωρίσει ἀπό αὐτό πού ὁ Lao Tzu ἀποκαλοῦσε «παράδρομους τῆς Ὁδοῦ» στήν Κινεζική θρησκεία καί φιλοσοφία. Ἐπιπλέον, μόνο ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός μπορεῖ νά ἀνοίξει γιά τούς Κινέζους τά μεγαλύτερα μυστήρια καί τόν τελικό σκοπό τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ: τήν θέωση μέσω τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἔγχυσης τοῦ Φωτός τοῦ Ἄκτιστου Teh.
Τό 1981 ὁ π. Σεραφείμ, μιλῶντας γιά τήν ἀρχαία ὀρθόδοξη παράδοση στήν Κίνα, εἶπε, «Ἄν ὁ Χριστιανισμός κατώρθωνε νά εἰσχωρήσει κατά κάποιον τρόπο μέσα σ’ αὐτήν τήν παράδοση καί νά γίνει μέρος της, θά εἶχε λειτουργήσει, γιατί ἡ ψυχή τῶν Κινέζων θά ἦταν πολύ καλά προδιατεθειμένη γι’ αὐτό.» (9)
Τώρα πού οἱ ἄνθρωποι ἔρχονται στόν Χριστό ὅπως ποτέ πριν στήν ἱστορία τῆς Κίνας, μέ ρυθμό μεγαλύτερο ἀπό δέκα ἑκατομμύρια τό χρόνο, βλέπουμε σήμερα τήν ἐκπλήρωση τῆς εὐχῆς τοῦ π. Σεραφείμ. Ἐνῶ στόν ξεπεσμένο Δυτικό πολιτισμό ἡ ἀγάπη γιά τόν Χριστό ἐξατμίζεται, στήν Κίνα ἀνθίζει. Ἡ Ἄπω Ἀνατολή ξεπερνάει κατά πολύ τή Δύση ὄχι μόνο ὡς πρός τόν ἀριθμό τῶν νέων Χριστιανῶν, ἀλλά ἐπίσης καί ὡς πρός τήν διά τῶν μαρτύρων της ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ ἐνώπιον τοῦ σύγχρονου κόσμου.
Οἱ Κινέζοι, πού μιλοῦν τήν ἀρχαιότερη ζωντανή γλώσσα στόν κόσμο, συνδέονται μέ μιά εὐγενή καί βαθιά ἀρχαία κουλτούρα. Τώρα πού τόσοι πολλοί βρίσκουν τόν Χριστό τό ἐνσαρκωμένο Tao, τό ἑπόμενο βῆμα τους εἶναι νά συνδεθοῦν μέ τήν ἀρχαία παράδοση πού ἔχει διατηρηθεῖ στήν Χριστιανική Ἀνατολή, ὅπου θά βροῦν τήν πιό ἁγνή εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί τά πιό ἰσχυρά μέσα γιά τήν ἀπόκτηση τῆς Χάρης Του. Ὅταν συμβαίνει αὐτό, ἡ νοερά Προσευχή τοῦ Ἰησοῦ, εὐλαβικά φυλαγμένη στόν ἐσωτερικό ναό πολλῶν Κινέζικων καρδιῶν, θά ἀνέλθει ὡς θυμίαμα πρός τόν Χριστό. [...]
Δεύτερον, στό βάθος τους οἱ διδασκαλίες τῆς Ὀρθοδοξίας τῆς Ἀνατολῆς σχετικά μέ τήν ἐσωτερική πνευματική ζωή, οἱ ὁποῖες πηγάζουν ἀπό δύο χιλιετίες μυστικιστικῆς ἐμπειρίας τῶν ἁγίων, μποροῦν νά συναντήσουν τίς ἀρχαῖες Κινεζικές πνευματικές διδασκαλίες στό δικό τους ἔδαφος. Ὁ σύγχρονος Δυτικός Χριστιανισμός δέν μπορεῖ νά τό κάνει αὐτό. Μόνον ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός μπορεῖ νά κατανοήσει, νά ἐκτιμήσει καί νά ἀγκαλιάσει τίς βαθιές συνειδητοποιήσεις τῶν αὐθεντικῶν Κινέζων σοφῶν τοῦ παρελθόντος, ξεκινώντας ἀπό τόν Lao Tzu, καί νά τίς διαχωρίσει ἀπό αὐτό πού ὁ Lao Tzu ἀποκαλοῦσε «παράδρομους τῆς Ὁδοῦ» στήν Κινεζική θρησκεία καί φιλοσοφία. Ἐπιπλέον, μόνο ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός μπορεῖ νά ἀνοίξει γιά τούς Κινέζους τά μεγαλύτερα μυστήρια καί τόν τελικό σκοπό τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ: τήν θέωση μέσω τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἔγχυσης τοῦ Φωτός τοῦ Ἄκτιστου Teh.
Τό 1981 ὁ π. Σεραφείμ, μιλῶντας γιά τήν ἀρχαία ὀρθόδοξη παράδοση στήν Κίνα, εἶπε, «Ἄν ὁ Χριστιανισμός κατώρθωνε νά εἰσχωρήσει κατά κάποιον τρόπο μέσα σ’ αὐτήν τήν παράδοση καί νά γίνει μέρος της, θά εἶχε λειτουργήσει, γιατί ἡ ψυχή τῶν Κινέζων θά ἦταν πολύ καλά προδιατεθειμένη γι’ αὐτό.» (9)
Τώρα πού οἱ ἄνθρωποι ἔρχονται στόν Χριστό ὅπως ποτέ πριν στήν ἱστορία τῆς Κίνας, μέ ρυθμό μεγαλύτερο ἀπό δέκα ἑκατομμύρια τό χρόνο, βλέπουμε σήμερα τήν ἐκπλήρωση τῆς εὐχῆς τοῦ π. Σεραφείμ. Ἐνῶ στόν ξεπεσμένο Δυτικό πολιτισμό ἡ ἀγάπη γιά τόν Χριστό ἐξατμίζεται, στήν Κίνα ἀνθίζει. Ἡ Ἄπω Ἀνατολή ξεπερνάει κατά πολύ τή Δύση ὄχι μόνο ὡς πρός τόν ἀριθμό τῶν νέων Χριστιανῶν, ἀλλά ἐπίσης καί ὡς πρός τήν διά τῶν μαρτύρων της ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ ἐνώπιον τοῦ σύγχρονου κόσμου.
Οἱ Κινέζοι, πού μιλοῦν τήν ἀρχαιότερη ζωντανή γλώσσα στόν κόσμο, συνδέονται μέ μιά εὐγενή καί βαθιά ἀρχαία κουλτούρα. Τώρα πού τόσοι πολλοί βρίσκουν τόν Χριστό τό ἐνσαρκωμένο Tao, τό ἑπόμενο βῆμα τους εἶναι νά συνδεθοῦν μέ τήν ἀρχαία παράδοση πού ἔχει διατηρηθεῖ στήν Χριστιανική Ἀνατολή, ὅπου θά βροῦν τήν πιό ἁγνή εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί τά πιό ἰσχυρά μέσα γιά τήν ἀπόκτηση τῆς Χάρης Του. Ὅταν συμβαίνει αὐτό, ἡ νοερά Προσευχή τοῦ Ἰησοῦ, εὐλαβικά φυλαγμένη στόν ἐσωτερικό ναό πολλῶν Κινέζικων καρδιῶν, θά ἀνέλθει ὡς θυμίαμα πρός τόν Χριστό. [...]
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1) Ἀπό ἀδημοσίευτες σημειώσεις τοῦ π. Σεραφείμ Rose γιά ἕνα ἄρθρο σχετικό μέ τήν Ὀρθοδοξία στήν Κίνα.
(2) Holy Transfiguration Monastery, “The Holy Orthodox Martyrs of China: An Historical Background”. “The First Chinese Orthodox Martyrs.” Στό περιοδικό The True Vine, no. 8 (Winter 1991), pp. 13 – 40, 42 – 49. Αὐτό τό τεῦχος περιέχει ἐπίσης μία πλήρη Ἀκολουθία γιά τούς Κινέζους Ὀρθόδοξους Μάρτυρες.
(3) Ἀπό τίς ἀδημοσίευτες σημειώσεις τοῦ π. Σεραφείμ Rose.
(4) «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στήν Κίνα.» Στό Tserkovnaya Zhizn’ (Ζωή τῆς Ἐκκλησίας) (στά Ρωσικά), ἀρ. 5-8 (1986), σ. 110.
(5) Richard Spenser, “Tiny Chinese Church Seeks Recognition.” Στό London Daily Telegraph, 3 Ἰανουρίου 2004.
(6) “Orthodoxy Behind the Great Wall.” Στό Foma (Θωμᾶς) (στά Ρωσικά) ἀρ.12 (2001), σ. 16-17.
(7) Richard Spenser, “Tiny Chinese Church Seeks Recognition.”
(8) Fr. Seraphim Rose, “The Chinese Mind”. In The Orthodox Word, ἀρ. 187-88 (1996), σ. 104-5.
(9) Στό ἴδιο, σ. 105.
(2) Holy Transfiguration Monastery, “The Holy Orthodox Martyrs of China: An Historical Background”. “The First Chinese Orthodox Martyrs.” Στό περιοδικό The True Vine, no. 8 (Winter 1991), pp. 13 – 40, 42 – 49. Αὐτό τό τεῦχος περιέχει ἐπίσης μία πλήρη Ἀκολουθία γιά τούς Κινέζους Ὀρθόδοξους Μάρτυρες.
(3) Ἀπό τίς ἀδημοσίευτες σημειώσεις τοῦ π. Σεραφείμ Rose.
(4) «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στήν Κίνα.» Στό Tserkovnaya Zhizn’ (Ζωή τῆς Ἐκκλησίας) (στά Ρωσικά), ἀρ. 5-8 (1986), σ. 110.
(5) Richard Spenser, “Tiny Chinese Church Seeks Recognition.” Στό London Daily Telegraph, 3 Ἰανουρίου 2004.
(6) “Orthodoxy Behind the Great Wall.” Στό Foma (Θωμᾶς) (στά Ρωσικά) ἀρ.12 (2001), σ. 16-17.
(7) Richard Spenser, “Tiny Chinese Church Seeks Recognition.”
(8) Fr. Seraphim Rose, “The Chinese Mind”. In The Orthodox Word, ἀρ. 187-88 (1996), σ. 104-5.
(9) Στό ἴδιο, σ. 105.
ΠΡΟΣΘΗΚΗ: Ἅγιοι Νεομάρτυρες τῆς Κίνας (11 Ἰουνίου 1900 – από εδώ)
Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀγαπῶ τοὺς Ἀσίας ὡραίους στάχυας· τοὺς ἐκ δρεπάνης πεσόντας καὶ ἀλωθέντας πικρῶς, καὶ τὸν ἄρτον τῆς ζωῆς παρασκευάσαντας· λαβέ, ψυχή μου, ἀπ᾿ αὐτοῦ, ὡς ἀντίδωρον γλυκύ, καὶ θρέψε τὴν σὴν ἀγάπην, καὶ δοξάζουσα Θεὸν λέγε· μάρτυρας Κίνας ἀνυμνεῖτε, λαοί.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος πλ. δ´. Τὸ προσταχθέν.
Ἐκ τῶν ἠπείρων τοῦ κόσμου συναχθέντες, πάντες εἰς Κίναν οἱ φιλόθεοι στραφῶμεν, τῶν Κινέζων μαρτύρων ἑορτὴν ποιοῦντες. Αὐτοὶ γὰρ ζωὴν ἐδώρισαν τῷ Χριστῷ, ἀγρίως ἀναιρεθέντες ὥσπερ ἀμνοί· καὶ οἰκοῦντες παράδεισον, λαοὺς φρουροῦσι τῆς γῆς, ἀεὶ Θεῷ πρεσβεύοντες δι᾿ εἰρήνην παγκόσμιον.
Κοντάκιον.
Ἦχος δ´. Ἐπεφάνης σήμερον.
Εἰς ἀκραῖα ὅρια τῆς οἰκουμένης, ἐκ νεφῶν ἱέρακες, εἰρήνης Τεῖχος Σινικόν, πτωχοὺς λαοὺς προστατεύσατε, ἐκ τῆς δουλείας ἀνάστασιν φέροντες.
Μεγαλυνάριον.
Ἑκατονταπλάσιος ὁ καρπὸς εἰς τὸν ὀρυζώνα τοῦ Σπορέως καὶ Λυτρωτοῦ· ὁλοκαρπωθέντες οἱ μάρτυρες τῆς Κίνας, πάντας λαοὺς καλοῦσιν εἰς δεῖπνον ἅγιον.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀγαπῶ τοὺς Ἀσίας ὡραίους στάχυας· τοὺς ἐκ δρεπάνης πεσόντας καὶ ἀλωθέντας πικρῶς, καὶ τὸν ἄρτον τῆς ζωῆς παρασκευάσαντας· λαβέ, ψυχή μου, ἀπ᾿ αὐτοῦ, ὡς ἀντίδωρον γλυκύ, καὶ θρέψε τὴν σὴν ἀγάπην, καὶ δοξάζουσα Θεὸν λέγε· μάρτυρας Κίνας ἀνυμνεῖτε, λαοί.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος πλ. δ´. Τὸ προσταχθέν.
Ἐκ τῶν ἠπείρων τοῦ κόσμου συναχθέντες, πάντες εἰς Κίναν οἱ φιλόθεοι στραφῶμεν, τῶν Κινέζων μαρτύρων ἑορτὴν ποιοῦντες. Αὐτοὶ γὰρ ζωὴν ἐδώρισαν τῷ Χριστῷ, ἀγρίως ἀναιρεθέντες ὥσπερ ἀμνοί· καὶ οἰκοῦντες παράδεισον, λαοὺς φρουροῦσι τῆς γῆς, ἀεὶ Θεῷ πρεσβεύοντες δι᾿ εἰρήνην παγκόσμιον.
Κοντάκιον.
Ἦχος δ´. Ἐπεφάνης σήμερον.
Εἰς ἀκραῖα ὅρια τῆς οἰκουμένης, ἐκ νεφῶν ἱέρακες, εἰρήνης Τεῖχος Σινικόν, πτωχοὺς λαοὺς προστατεύσατε, ἐκ τῆς δουλείας ἀνάστασιν φέροντες.
Μεγαλυνάριον.
Ἑκατονταπλάσιος ὁ καρπὸς εἰς τὸν ὀρυζώνα τοῦ Σπορέως καὶ Λυτρωτοῦ· ὁλοκαρπωθέντες οἱ μάρτυρες τῆς Κίνας, πάντας λαοὺς καλοῦσιν εἰς δεῖπνον ἅγιον.
Πηγή ‘Νεκρός για το Κόσμο’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου